Na zakręcie
[Książki - glosy, myśli]
|
Andrzej Sosnowski, „Najryzykowniej”, Biuro Literackie, Wrocław 2007 (Szkice)
Tom Andrzeja Sosnowskiego jest rodzajem prywatnego szkicownika historyka literatury i „tłumacza” (o innych w swoim od/czytaniu), ale też tradycyjnym zbiorem analiz i (re)interpretacji, artykułów i recenzji, jakie co lepsi (oby!) eseiści i krytycy wydają w ramach summy. By podtrzymać pamięć o sobie jako działaczu na polu literackim, zweryfikować (nie)wszesne sądy albo uporządkować dotychczasową spuściznę. Autor „Najryzykowniej” mówi tak:
– To jest wybór, ale niestety monstrualny: ma ponad 250 stron: zawiera dziewiętnaście tak zwanych szkiców (lubię widzieć to słowo w postaci „szkicuff”, jako najlepsze określenie gatunkowe tego, co w nim się znajduje). Najstarszy z nich napisałem w 1991 roku, dwa lata później ukazał się drukiem. I jeszcze jeden napisałem w Kanadzie, chyba na przełomie 91 i 92. [...] I oczywiście są w tej książce teksty „podyktowane potrzebą chwili”. Na przykład, trzy recenzje z przekładów Stanisława Barańczaka [...]. Jest nawet trochę akademickości, ponieważ duży szkic o Poundzie miał swoje pierwociny czysto uniwersyteckie... |
|
|
Nietożsame
[Książki - glosy, myśli]
|
Jerzy Franczak, Poszukiwanie realności. Światopogląd polskiej prozy modernistycznej, Universitas, Kraków 2007 (Modernizm w Polsce)
Punkt wyjścia rozprawy Jerzego Franczaka stanowi charakterystyka modernizmu, rozumianego jako szeroki paradygmat kulturowy. Przedmiotem analizy są wybrane utwory polskiego modernizmu „centralnego”. Ich autorzy przyjmują rolę mistrzów podejrzeń, krytyków kultury i języka.
Pałuba Karola Irzykowskiego, Pamiętnik z okresu dojrzewania Witolda Gombrowicza, Sanatorium pod Klepsydrą Brunona Schulza oraz Wykład profesora Mmaa Stefana Themersona to utwory, które tematyzują warunki własnej sensowności, problematyzują samo przedstawienie oraz inscenizują dylematy epistemologiczne. Konfrontując literacko-filozoficzne poszukiwania z analogicznymi wątkami nowoczesnej myśli, w rozprawie naświetla się ich wewnętrzną sprzeczność. Postmodernizm, będący punktem dojścia rozważań, jawi się jako ruch wielostronnej neutralizacji modernistycznych sprzeczności. |
|
|
ANTYpodręcznik do uczenia (się) literatury
[Recenzje - inne]
|
Michał Paweł Markowski, Polska literatura nowoczesna. Leśmian, Schulz, Witkacy, Universitas, Kraków 2007
Antypodręcznik Michała Pawła Markowskiego – profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, autora, tłumacza i redaktora wielu książek naukowych i eseistycznych – jest imponującym przedsięwzięciem edytorskim i frapującym, autorskim projektem (pro)akademickim zarazem. Kto wie, może nawet odmieni języki władzy – wykładowców, „zdekonstruuje” (zamiast tylko rozbijać) nieco uniwersytecki beton, który zatrzymał się na etapie samorozwoju strikte naukowego i pomija indywidualne potrzeby kształconych obecnie na polskich uczelniach humanistów. Z pewnością książka stanie się i uzupełnieniem, i rozwinięciem modelu nowoczesnych pomocy dydaktycznych, jakie profesor Markowski wraz z żoną, pisarką i teoretyczką Anną Burzyńską, wypracował już na potrzeby swojego imponującego zamysłem i realizacją podręcznika pt. Teorie literatury XX wieku. |
|
|
Inne tradycje poezji, inne możliwości Krytyki
[Książki - glosy, myśli]
|
John Ashbery, inne Tradycje, tłum. J. Fiedorczuk i in., przedm. G. Jankowicz, Korporacja Ha!art, Kraków 2008 (Linia Krytyczna)
Tom esejów inne Tradycje powstał z wykładów, które Ashbery wygłosił w roku akademickim 1989/1990 na Uniwersytecie Harvarda. Ashbery pokazuje w swojej książce, że literatura nowoczesna nie jest wcale jednolita, że jej główny nurt, który w tradycji anglojęzycznej wyznaczają nazwiska Yeatsa, Pounda i Eliota, pomija niezwykle ciekawe projekty poetyckie, niemieszczące się w spójnym obrazie „wysokiego modernizmu”. Nie ma jednej nowoczesności. Przeciwnie: istnieje bardzo wiele różnych tradycji, które czasem wchodzą ze sobą w dialog, czasem w otwarty konflikt, ale najczęściej rozwijają się obok siebie, nie dbając o to, co dzieje się na głównym trakcie. Ashbery wydobywa z archiwum sześciu autorów (Clare, Beddoes, Roussel, Wheelwright, Riding, Schubert), których nie znajdziemy na oficjalnych mapach literatury modernistycznej. Proponuje zupełnie inny sposób mówienia i pisania o poezji, niepodobny do niczego, co znane. Chce zmienić historycznoliteracką kartografię i ożywić skostniały do reszty dyskurs współczesnej krytyki. |
|
|
Mniej znane a słyszalne (głosy)
[Książki - glosy, myśli]
|
Słynni i świetni. Antologia poetów Wielkopolski, pod red. M. Gierszewskiego i S. Kopyta, posł. J. Orska, WBPiCAK, Poznań 2008 (Wielkopolska Biblioteka Poezji)
„Czytanie wierszy z antologii Słynni i świetni przypomina czerpanie piasku z morza widelcem” – twierdzi Joanna Orska w posłowiu do książki. Jeden z redaktorów, Szczepan Kopyt, we Wstępie drugim z dwóch, zapisał z kolei do czytelników nieco buńczuczną i (auto)ironiczną pastiszoodę zamiast tradycyjnej instrukcji obsługi:
„Czytelniku, w rękach trzymasz książkę. W książce znajduje się coś, co my nazywamy poezją. Oprócz poezji znajdziesz w niej również wypowiedzi o poezji. Oprócz poezji i tekstów o poezji znajdziesz tu także zdjęcia przedstawiające tych, którzy poezję uprawiają, a także nieco informacji o ich publikacjach oraz innych dokonaniach na polu kultury. Oprócz kartek, farby i kleju nie ma tu niczego więcej. Kartek, farby i kleju nie nazywamy poezją”.
Książka wyszła kilka tygodni temu. Do redakcji ponoć wciąż napływają skargi.
|
|
|
<< Poprzednie 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 Następne >>
|
