Olsztyńska feminoteka
[Recenzje - inne]
|
Bernadetta Darska:
– Ucieczki i powroty. Obrazy rzeczywistości w prozie najnowszej
– Czas Fem. Przewodnik po prasie feministycznej i tematach kobiecych w czasopismach kulturalnych po 1989 roku
Opublikowany nakładem wydawnictwa Portret „Przewodnik” kontynuuje wysiłek podjęty przez poznański zespół Przemysława Czaplińskiego nad „Kalendarium życia literackiego 1976–2000” oraz – w sposób właściwy monografiom – przewartościowuje dokonania poprzedników i po swojemu, fragmentarycznie tworzy ciąg dalszy historii recepcji tekstów współczesnych – zawartych w czasopismach. Autorka skupia się bowiem na wybranym obszarze (periodyki i nieregularniki – często niszowe, środowiskowe lub „branżowe”, ziny, cyklicznie bądź okazjonalnie wydawane biuletyny) i działaniu – tropieniu wątków kobiecych, feministycznych, genderowych i queerowych (w tym zagadnienia tyczące mniejszości seksualnych) w tekstach drukowanych z ostatniego dwudziestolecia. Rzadko są one ogólnodostępne czy w ogóle (z)gromadzone w bibliotekach uczelnianych. Nie mówiąc już o odnotowywaniu i śledzeniu zawartości kolejnych numerów przez tworzących bazy BN, Katalog Czasopism itp. |
|
|
ANTYpodręcznik do uczenia (się) literatury
[Recenzje - inne]
|
Michał Paweł Markowski, Polska literatura nowoczesna. Leśmian, Schulz, Witkacy, Universitas, Kraków 2007
Antypodręcznik Michała Pawła Markowskiego – profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, autora, tłumacza i redaktora wielu książek naukowych i eseistycznych – jest imponującym przedsięwzięciem edytorskim i frapującym, autorskim projektem (pro)akademickim zarazem. Kto wie, może nawet odmieni języki władzy – wykładowców, „zdekonstruuje” (zamiast tylko rozbijać) nieco uniwersytecki beton, który zatrzymał się na etapie samorozwoju strikte naukowego i pomija indywidualne potrzeby kształconych obecnie na polskich uczelniach humanistów. Z pewnością książka stanie się i uzupełnieniem, i rozwinięciem modelu nowoczesnych pomocy dydaktycznych, jakie profesor Markowski wraz z żoną, pisarką i teoretyczką Anną Burzyńską, wypracował już na potrzeby swojego imponującego zamysłem i realizacją podręcznika pt. Teorie literatury XX wieku. |
|
|
Poeci nowocześni i ich towarzyszka w krytyce
[Recenzje - inne]
|
Joanna Orska, Liryczne narracje. Nowe tendencje w poezji polskiej 1989–2006, Kraków 2006 (Krytyka XX Wieku)
Orska jawi się w swoich recenzjach i szkicach (nie tylko przedrukowanych w tomie A.D. 2006) jako zwolenniczka krytyki akademickiej. Narzędzia literaturoznawcze dobiera stosownie do tekstu i tradycji czytania odpowiedniej dla podobnych dzieł w historii literatury. Widzi bowiem „ciągła odnowę” dykcji, „ewolucję literackich form”, zasad budowania znaczeń na linii język – figury podmiotowości – świat przedstawiony. Jak przyznała sama autorka we wstępie do tomu Liryczne narracje. Nowe tendencje w poezji polskiej 1989–2006, poszukuje w zadanej lekturze „tekstowej filozofii”. Badając we wspomnianym tomie rodzimą poezję ostatnich lat, doszukuje się w niej wpływu europejskich eksperymentów awangardowych XX wieku. Te z kolei determinują czytanie wierszy i poematów współczesnych jako continuum stylów (Apollinaire’a czy Cendrarsa). |
|
|
LEM czuwa(ł)
[Recenzje - inne]
|
Stanisław Lem, Rasa drapieżców. Teksty ostatnie, wybór i posłowie Tomasz Fijałkowski, Kraków 2006
Wydawnictwo Literackie twierdzi, że książka jest zbiorem krwistych, ironicznych i bezlitosnych felietonów pisanych przez mistrza w 2005 i 2006 roku do „Tygodnika Powszechnego”. Lem nie oszczędza w swoich felietonach nikogo: ani polityków, ani mód literackich, ani tak zwanych „opiniotwórczych środowisk”. Książka jest wyjątkowym zbiorem opinii, poglądów i obserwacji, dotyczących polskich, europejskich i światowych trendów. |
|
|
O aktach lektury i interpretacji – teoretycznie
[Recenzje - inne]
|
Anna Burzyńska, Michał Paweł Markowski, Teorie literatury XX wieku. Podręcznik, Teorie literatury XX wieku. Antologia, Znak, Kraków 2006
W skład podręcznikowych Teorii literatury XX wieku wchodzą: cykl przyjaznych czytelnikowi „opowieści”, klarownych wywodów (pasjonatów – bo czuć, że piszący lubią przedmiot swoich badań i chcą zachęcić do dalszego zgłębiania teorii) o najważniejszych szkołach, orientacjach i metodologiach badawczych, rejestry bibliograficzne obejmujące teksty polskie i obce – tłumaczone lub nie. Dobór „bohaterów” poszczególnych rozdziałów jest autorski, ale wszystko postępuje zgodnie ze sprawdzonym w praktyce akademickiej – na moim ciele i umyśle też – wzorem. Oprowadzanie przez kolejne opcje metodologiczne (od psychoanalizy i fenomenologii, przez szkoły formalistów, hermeneutyki, strukturalizm i „posty”, semiotykę, dekonstrukcję, wciąż rozwijające się w Polsce nurty: feminizm, gender i queer studies, po pragmatyzm, historyzm, badania kulturowe i postkolonializm) trwa długo, ale nie nuży. Wykłady okazują się konkretne i wyczerpujące, wystarczą pilnemu studentowi przejść dalej... |
|
|
<< Poprzednie 1 2 Następne >>
|
