Smaki słów
[Książki - glosy, myśli]
|
ROZMOWA z Anną Świtajską z wydawnictwa Smak Słowa
Sopocka oficyna publikuje m.in. współczesną literaturę arabską i nową prozę ze Skandynawii.
– Smak Słowa jest i będzie w pewnym sensie wydawnictwem niszowym, choćby z tego względu, że wydajemy książki, które uznajemy za interesujące, a nasze gusta chyba trochę różnią się od gustów przeciętnego czytelnika. Co nie znaczy, że nie mamy książek, które cieszą się dużym zainteresowaniem. Naszą ambicją jest przekonać czytelnika, że książki te warto czytać i spowodować, żeby logo Smaku Słowa kojarzyło mu się z jakością. |
|
|
Czuli barbarzyńcy
[Książki - glosy, myśli]
|
Daniel Pennac: Jak powieść, Szanowne dzieci
Jeden z najbardziej błyskotliwych i oryginalnych współczesnych pisarzy francuskich należy do pokolenia, które przeżyło buntowniczy entuzjazm 1968 roku, a potem gorzkie rozczarowanie. Imał się różnych zawodów; pisywał eseje socjologiczne i pracował fizycznie. Dużo podróżował. Wreszcie zaczął wykładać literaturę francuską w renomowanym paryskim liceum.
W roku 1985 debiutował powieścią "Wszystko potworów", dwa lata później wydał następną powieść z tymi samymi bohaterami - "La fee carabine", utrzymaną w konwencji humorystycznego kryminału. W 1989 roku "Mała handlarka prozą", trzecia część cyklu o rodzinie Malaussene'ów, stała się największym sukcesem wydawniczym we Francji, a autorowi przyniosła międzynarodową sławę. Została uhonorowana prestiżową nagrodą literacką Prix Inter, a prezydent Akademii Goncourtów nazwał ją szansą dla literatury francuskiej.
W 2007 roku Daniel Pennac został laureatem Prix Renaudot. Francuza nagrodzono za powieść "Chagrin d'ecole". |
|
|
Czytelmaniacy, nie lękajcie się!
[Książki - glosy, myśli]
|
Niccolò Ammaniti po polsku
Włoski pisarz ma na swoim koncie powieści, opowiadania, nowele, słuchowiska radiowe, scenariusze, artykuły, komiksy. Na podstawie jego fabuł powstało kilka filmów, w tym hollywoodzki „Gone Bad”. Książki tego urodzonego w Rzymie autora wydano dotychczas w 44 krajach. Najgłośniejszym jego tekstem jest przeniesione na duży ekran „Nie boję się” wyróżnione Premio Viareggo w 2001 r.
Najnowsza, sfilmowana już, książka Ammanitiego „Jak Bóg przykazał” wygrała Premio Strega 2007, jedną z najbardziej znanych włoskich nagród literackich. Dotychczas w przekładzie na język polski ukazały się też: „Bagno”, „Ostatni sylwester ludzkości”, „...zabiorę cię ze sobą”.
Bohaterowie Ammanitiego to ludzie jak ci obok nas. Autor „Jak Bóg przykazał” bardzo umiejętnie pokazuje prozę świata, jego pospolitość oraz wychwytuje dynamikę rzeczy, za sprawą której banalne i pozornie nieszkodliwe sytuacje oraz postaci degenerują i zamieniają dotychczas monotonne życie w prawdziwe piekło. |
|
|
Włoska robota
[Książki - glosy, myśli]
|
– Roberto Saviano, Gomorra. Podróż po imperium kamorry, tłum. i posł. A. Pawłowska-Zampino, Czytelnik, Warszawa 2008
– Erri de Luca, Montedidio, przeł. M. Wyrembelski, W.A.B., Warszawa 2009
Montedidio, w wolnym przekładzie: Góra Pana, uboga dzielnica Neapolu. Trzynastoletni chłopiec uczy się zawodu stolarza, miłości przez podwójne „m” (ammore), sztuki rzucania bumerangiem – i dorosłego życia. Wieczorami pisze pamiętnik na rolce papieru. Po włosku, w języku wolnym od zgiełku dialektu, notuje zasłyszane historie, portretuje otaczających go ludzi, spisuje codzienne zdarzenia. Opowieści Rafaniella, ocalałego z Holokaustu szewca, który z dobrego serca naprawia buty biednym, i któremu w garbie rosną skrzydła; śmierć matki i rozpacz ojca; dramat Marii – ślicznej sąsiadki molestowanej przez właściciela kamienicy.
Chłopak wkracza w życie bez instrukcji obsługi. Dorastanie wiąże się nieuchronnie z poznaniem śmierci, a niewinne uczucie musi się zmierzyć ze smutną rzeczywistością. Opowieść chłopca pełna jest fantastycznych, ale i bardzo dramatycznych zdarzeń, przekazywanych z werwą i dziecięcą naiwnością. Książka świetnie oddaje koloryt Neapolu, odzwierciedla też mentalność i religijność ludzi południa. Ta prosta historia, niosąca ze sobą niezwykły ładunek emocjonalny, jest próbą zrozumienia świata i jednocześnie wyzwolenia się od jego podłości. |
|
|
Deserter (antypowieść w odcinkach)
[Książki - glosy, myśli]
|
Maciej Malicki, Ostatnia [sto czternaście opowiadań o tym samym], Czarne, Wołowiec 2009 (Linie Krajowe)
Maciej Malicki (1945) zasłynął jako autor zapisujący spamiętane dni. Debiut „Kawałek wody” – z „takimi tam” impresjami, „błyskami” z pogranicza stylów, gatunków i konwencji – opublikował, mając pięćdziesiąt siedem lat. Krótkie opowiadania i dialogi wydało w 2002 roku Czarne, podobnie jak kolejne esencjonalne prozy: „Sagę ludu” (2004), „Wszystko jest” (2005) oraz „takie tam [dziennik]” (2006). W 2007 roku autor zszedł na drogę kryminału, publikując w krakowskim wydawnictwie EMG powieść „Kogo nie znam”. Opublikował też przekładańce: „60% słów” (Biuro Literackie, 2003), wierszowe „rymy/prozy” (Instytut Mikołowski, 2006). „Ostatnia” wydana oficjalnie, a ósma na rynku księgarskim publikacja Malickiego, ujrzała światło dzienne w kwietniu 2009.
Autor drogi postanowił więcej swoich tomów nie drukować w wydawnictwach, a jedynie wręczy je swoim ulubieńcom jako prezenty. Bo nie przestał zapisywać. Zdezerterował jedynie, na swój sposób, z ruchu literackiego. Dlaczego tak? Skąd pomysł? Co dalej? Odpowiedzi na te pytania i więcej wątpliwości na odejście Autora w książce zatytułowanej w sposób gruntownie uzasadniony – „Ostatnia”. |
|
|
<< Poprzednie 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 Następne >>
|
